Frida Kahlo & Diego Rivera

Uzun bir süredir bu sergiye gitmek istiyorduk ama bir türlü fırsat bulamamıştık.  Yumurta kapıya dayandı ve biz serginin son haftasının da soluğu Pera Müzesi'nde aldık. Haftalardır süren soğuk- gri havada yerini baharı müjdeleyen bir havaya bırakmıştı. Sözün kısası değmeyin keyfimize !!

Bu hafta içinde Meksika'daki bir mezarlığı tanıtan bir mail almıştım. Ölüm ne kadar farklı ele alınıyordu. Mezarlar renk renk ve tek tek tasarlanmıştı. İnsanın aklına bir SONu değil de bir BAŞLANGIÇı getiriyordu. Mezarlık olduğunu bilmeseniz son derece eğlenceli bir mekanı izlediğinizi sanabilirdiniz.

Neyse, önce bu mezarlık sonrasında Frida'nın tabloları çok etkileyici bir tesadüf oldu benim için. İnsan en zor zamanlarında bile  bir şeyler üretebilirdi.

Sergiyle ilgili teknik bir şeyler yazmak bana düşmez. Sadece bana hissettirdiklerini paylaşmak istedim ve  son haftasında kaçırmayın derim.

"Herhalde bazılarınız benden Diego'nun çok kişisel ve kadınsı bir portresini bekliyorsunuz, hikayelerle örülü, eğlenceli,şikayetlerle dolu, biraz da dedikodu içeren, hani o her okuyucunun kendi garipliğine uygun olarak yorumlayıp kullanabileceği tür 'efendi' dedikodudan. Belki insanın Diego gibi bir adamla yaşarken ne çok sıkıntı çektiğine dair sızlanmalar duymayı bekliyorsunuz benden. Ama ben, nehir akıyor diye kıyılarının sıkıntı çektiğine, yağmur yağıyor diye dünyanın sıkıntı çektiğine, enerjisini salarken atomun sıkıntı çektiğine inanmıyorum..Benim için her şeyin doğal bir telafisi vardır. Olağanüstü bir yaratığın müttefiki olarak üstlendiğim zor ve anlaşılması güç rolde ödülüm, kırmızı bir yığının içinde yeşil bir noktadır; denge'dir benim ödülüm" Frida Kahlo, 1949