Bizim için çok zor geçen bir dönemde tanıştım ben Alper Canıgüz'le.
İçten gülemediğimiz, yaptıklarımızdan keyif alamadığımız bir dönemde.
O nedenle bitirir bitirmez tavsiye edişim.
Her türlü duruma çok iyi geliyor.
...
Ben Alper Canıgüz'ü Gülçin'ın yazılarından tanıdım.
Hem değişik bir şeyler arayışım, hem de anlatıcının 5 yaşında olması kitabı benim için ilgi çekici yaptı.
Hemen siparişimi verip dört gözle gelmelerini bekledim.
...
Okumaya başlar başlamazda anlatımını çok sevdim.
Günün birinde bir kitap yazsam, böyle bir kitap yazmayı, kelimelerle böyle oynayabilmeyi çok isterdim
Hazır 3 günlük bir tatil bizi bekliyorken, kitapçılarda bir göz atın derim.
Ben Gülçin'in tavsiyesi üzerine " Oğullar ve Rencide Ruhlar" ile başladım.
Bulut'un benzer yaşlarda olmasından mı bilmiyorum,
kitabın konusu kadar, kullanılan ifadeler de çok hoşuma gitti.
Hatta çoğu zaman okurken, bulunmak zorunduğum mekanlara inat , gülümsedim.
Kimi yerlerde de bütün çocukların,biz yetişkinlere, yaptıklarımıza
böyle bakıp bakmadığını düşünüp ürktüm.
Çünkü onların gözünden durumumuz rezalet :)
Kitaptan bir alıntıyla bu yazıya da bir son vereyim.
Artık karar sizin... :)
İyi Haftalar...
"Beş yaş insanın en olgun çağıdır; sonra çürüme başlar.
Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minübüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı."
Ben Alper Kamu, birkaç ay önce beş yaşına bastım. Doğum günüm yaklaşırken vaktimin büyük kısmını pencerenin önünde, dışardaki insanları izleyerek geçiriyordum. Hızlanarak, yavaşlayarak, türlü sesler çıkararak ve bir yerlere bakarak yaşayıp gidiyorlardı. Bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyordu. Ne yazık ki bundan kaçış yoktu. Zaman acımasızdı ve ben hızla yaşlanıyordum.
Hayatımdaki tek iyi şey artık anaokuluna gitmek zorunda olmayışımdı. Zarardan kâr. Uzun süre annem ile babama anaokulunun bana göre bir yer olmadığını anlatmaya çalışmıştım aslında. Bütün rasyonel dayanaklarıyla. Hiçbir işe yaramamıştı maalesef. İlla ki uykumda kan ter içinde tepinmek, servis minübüsü kapıya geldiğinde küçük çaplı bir sinir krizi geçirmek gibi yöntemlere başvurmam gerekecekti derdimi anlamaları için. Kepazelik. İnsanı kendinden utandırıyorlardı."
2 comments:
zeynep begenmene cok sevindim. Bulut'un fotografinaysa bayildim!!! Alper canigize yollamali bu fotografi :)
Bulut'a da bahsetmiştim kitaptan..O da bayıldı..ve milyonlarca soru sordu..fotoğrafla birlikte o soruları da göndermeli yazara, ne de olsa benden daha iyi cevaplar...:)
Post a Comment