Unutulmuş bir yazı...

Yazılarımı, fotoğraflarımı düzenlemeye başladım yavaş yavaş.

(gerçekten inanılmaz yavaş yapıyorum)

Her bir klasörü tek tek açıyorum, düzenlemek yerine ise anılarımızı tazeleyip kapatıyorum.

Bu düzenleme işi yıllar alır gibi geliyor

İşte arşiv çalışmalarımdan çıkan, epey bir önce yazdığım bi yazı…

“Ben çocukluğumdan beri hep kent merkezlerine yakın yerlerde yaşadım, çocuk sesi, araç sesi hep baskın oldu günlük yaşamımda.

Vietnam’da ise sırtımız dağa yaslı, yüzümüz denize dönük, sessiz sakin yaşıyoruz.

İlk başlarda her evden dışarı çıkışımda “burada insanın ömrü uzar..” desem de, bir süre sonra alıştığım  kalabalığı ve gürültüyü aramaya başladım.

Nereden mi çıktı bunlar ?

Bu sabah eşim evden çıkarken “uzaktan gelen inşaat sesleri beni mutlu ediyor biliyor musun” dedi.

Daha önce fark etmediğim bir şeyi fark ettim birden.

İnsan  oynayan çocukların , araçların  ve inşaatların sesleri  ile aslında yalnız olmadığını hissediyor.

 Kötü alışmışız galiba bu kalabalık, karmaşa içinde yaşama… “

…

…

Gördüğünüz gibi Vietnam’da inşaatlar memleket hasretine çok iyi geliyor.

Her köşesi  “bana bi’şey olmaz abi” diyor, ülkem kokuyor “

Hepinize

İyi haftasonları !