Neredeyse yolu yarıladım...
Mutlu mutlu dolaşıyorum ne çizsem bugün diye.
Bir şeyi alışkanlık haline getirebilmekte 75 gün ideal bir süre galiba.
İşte bu haftadan geriye kalanlar.
Demiştim ya aslında defterim bir çeşit günlüğe dönüştü diye.
Pek çok detayı görsel olarak da kaydebiliyorsunuz bu şekilde.
Mesela bu çiçek kayınpederimden hatıra.
Bu hafta sonu aramızdan ayrılalı 1 yıl olacak.
Zaman nasıl da hızlı geçiyor.
Böyle düşününce insan her detayı kaydetmek istiyor, anılarına sahip çıkabilmek için.
Bu sayfalar ise tamamen "mutfakta neler varmış..." diye elime geçen, çizilesi şeyler.
Yoksa bazı arkadaşların sandığı gibi "kalburabastı" yaptığım falan yok :)
Bu sayfalar ise ne kadar iyi bir öğrenci olduğumun katını :)
Bana ödev de kenara çekil, kanımın son damlasına kadar yaparım :))
Fincanların kalanını ise pazartesi paylaşayım,renk renk oldular içimiz açılsın...
Bisiklet ise benim korkulu rüyam.
Bisikletle gezmesine bayılırdım ama çizmek bir kabus (tu) benim için.
ama Koosje 'nin verdiği püf noktaları ile ilk defa omuzlarımı kasmadan, strese girmeden, keyifle çizdim.
Sonucu pek parlak olmasa da, ben korkumun üzerine gittim.
Bu sayfalar ise güneşli günlerde "ya yağarsa" diye taşıdığım tüm şemsiyelerin anısına çizilmiştir.
İşte bu haftam da böyle geçmiş,
bana müsade, sıra bugünkü çizimde...
:)
No comments:
Post a Comment